Elke retraite is een innerlijke reis. Zo ook deze retraite. Waarheen deze reis je zal leiden is nog niet bekend. Het is heel goed mogelijk dat je wordt verrast of aangemoedigd, uitgedaagd of geprikkeld door wat er gebeurt. Je kunt verbaasd of angstig worden: misschien laat God doorschemeren dat je een nieuwe richting moet inslaan in je leven - denk aan Maria bij de aankondiging van Jezus' geboorte. Door je gebed vol te houden met een open geest en een groot hart, kom je tot innerlijke rust. God is een God van vertroosting en wacht op het moment waarop Hij je genadig kan zijn (2 Kor 1, 3; Jes 30, 18).

Dagelijks wordt om 18 uur een nieuwsbrief verstuurd. Op zondag ontvang je, naast het gebedsmateriaal, ook een korte duiding van het thema van de komende week. Tweemaal per week, op zondag en op woensdag, krijg je ook tips over hoe bidden en een citaat uit de ignatiaanse traditie of van de kerkvaders.

Als je graag iets deelt van je gebed met anderen, dan kan dit. Je kan aansluiten bij een door www.ignatiaansbidden.org zelf voorgesteld uitwisselingsgroepje. Je kan er ook zelf eentje samenstellen in je buurt, parochie, gemeente, gemeenschap ... Je kan ook iets van je gebedservaring delen via het gastenboek, dat alleen zal opengesteld worden voor wie ingeschreven is.

Deze retraite is geïnspireerd door de ignatiaanse spiritualiteit. De teksten van “Zie, ik kom spoedig” werden geschreven door Gregory Brenninkmeijer sj.

Inschrijven kan door je mailadres op te geven (niet nodig bij eerdere inschrijving zonder nadien te hebben uitgeschreven). Intussen raden wij onze gebedspodcast Bidden Onderweg aan.

Lees hier onze privacyverklaring rond de opslag van uw persoonsgegevens.

De Stille Week is één lange wake. Wellicht heb je wel eens wake meegemaakt. In de kerk of bij een geliefde zieke of stervende. Een wake voor vrede of het behoud van de aarde, een wake bij het grenshospitium, een stille tocht tegen geweld. Er zijn meer situaties waarin mensen samen met anderen waken. Zulk waken vraagt van mij dat ik er helemaal ben voor de ander, aanwezig en in stilte. Voor veel mensen is dat een bijzondere ervaring. Erbij mogen zijn als het er op aan komt, op de grens van leven en dood, gericht op de ander. Maar soms lukt dat niet, om wat voor reden ook. Ik wil weglopen omdat de ziekenhuislucht me de adem ontneemt. Het is me teveel en te groot, ik kan het niet meer hebben. Ik kom mezelf tegen in wat ik niet wist en niet wil. Dat kan me ook overkomen in deze stille week, zittend bij het kruis van Jezus. Het lijden is niet om aan te zien. Ik onderbreek mijn gebed, misschien wel met een gevoel van schaamte of teleurstelling. Net zoals de leerlingen van Jezus één voor één het kruis uit de weg gingen. Tot dan was het Jezus die vooropging, nu is het aan hen, aan ons, zijn leerlingen, om in het voetspoor van Jezus te gaan. In de bijbelverhalen zijn het vrouwen en vreemdelingen die voorop gaan. In die tijd waren zij de mensen die niets te verliezen hadden. Buitenbeentjes, buitenstaanders die doen wat gedaan moet worden, die de zorg voor Jezus op zich nemen. Met twee of drie helpen ze elkaar de nachtwake door, de morgen tegemoet. Ik laat mij raken door hun moed en vertrouwen. Ik proef dit alles en leg God of Jezus mijn weg en gevoelens voor en spreek erover.

Wie de opstanding van Jezus Christus in geloof aanvaardt, kan niet meer streven naar een vlucht uit deze wereld, maar hij kan ook niet meer ten onder gaan aan deze wereld, want hij heeft ín de oude schepping Gods nieuwe schepping herkend.

Dietrich Bonhoeffer, Predigten – Auslegungen –Meditationen 1, 146.

Gebedstip 13: Bidden met je lijf
Bidden is niet iets van het hoofd alleen, je hele lichaam doet mee, je hart, je benen en tenen, je baarmoeder, je buik, je neus, je zintuigen. Je lichaam is als een tempel, een plek voor God om te zijn. In ons gebedsleven gaan we er vaak vanuit dat er maar één gebedshouding is die passend is, maar ons lichaam kent zoveel meer mogelijkheden.
Waar de een het fijn vindt om staande met open handen te bidden, voelt de ander zich meer thuis bij God in de natuur, terwijl een derde haar eerbied uitdrukt in een dans.
Kies je eigen houding en vorm waarmee je eerbied uitdrukt en tot gebed komt.
Het helpt om je meer gewaar te worden wat er meebeweegt in je lichaam, welke beweging opgeroepen wordt, wat vraagt om een hertaling.

Gebedstip 14: Of maak een tekening
Zoals dansen wel bidden met de voeten wordt genoemd, zo kan tekenen bidden met de handen zijn. Tekenen als een naar buiten brengen en vormgeven aan wat in je leeft, aan wat in jou in beweging is gekomen. Daarbij gaat het minder om het natekenen van een verhaal, maar meer om wat het verhaal in jou teweeg heeft gebracht, welke bewegingen je ziet of hoort in bijbeltekst, welke kleuren en vormen daarbij passen.
Je tekening hoeft niet een schoonheid te zijn, het gaat erom wat de tekening laat zien en vertelt. Werk er niet aan, maar laat het opkomen en gebeuren. Geef er als je klaar bent een titel aan.