Elke retraite is een innerlijke reis. Zo ook deze retraite. Waarheen deze reis je zal leiden is nog niet bekend. Het is heel goed mogelijk dat je wordt verrast of aangemoedigd, uitgedaagd of geprikkeld door wat er gebeurt. Je kunt verbaasd of angstig worden: misschien laat God doorschemeren dat je een nieuwe richting moet inslaan in je leven - denk aan Maria bij de aankondiging van Jezus' geboorte. Door je gebed vol te houden met een open geest en een groot hart, kom je tot innerlijke rust. God is een God van vertroosting en wacht op het moment waarop Hij je genadig kan zijn (2 Kor 1, 3; Jes 30, 18).

Dagelijks wordt om 18 uur een nieuwsbrief verstuurd. Op zondag ontvang je, naast het gebedsmateriaal, ook een korte duiding van het thema van de komende week. Tweemaal per week, op zondag en op woensdag, krijg je ook tips over hoe bidden en een citaat uit de ignatiaanse traditie of van de kerkvaders.

Als je graag iets deelt van je gebed met anderen, dan kan dit. Je kan aansluiten bij een door www.ignatiaansbidden.org zelf voorgesteld uitwisselingsgroepje. Je kan er ook zelf eentje samenstellen in je buurt, parochie, gemeente, gemeenschap ... Je kan ook iets van je gebedservaring delen via het gastenboek, dat alleen zal opengesteld worden voor wie ingeschreven is.

Deze retraite is geïnspireerd door de ignatiaanse spiritualiteit. De teksten van “De morgen komt” werden geschreven door Judith van der Werf. Lees in het interview 'Daal af naar je eigen grond, waar het wachten op God begint', over de motivatie achter de retraite.

Inschrijven kan door je mailadres op te geven (niet nodig bij eerdere inschrijving zonder nadien te hebben uitgeschreven). Intussen raden wij onze gebedspodcast Bidden Onderweg aan.

Lees hier onze privacyverklaring rond de opslag van uw persoonsgegevens.

Ook in een retraite zijn er van die momenten dat je geneigd bent het op te geven.
Het gebed brengt je weinig, je motivatie droogt langzaam op. Hoe blijf ik bij mijn verlangen? Hoe kan ik trouw blijven aan mijn geloof dat de morgen komt als ik er niets van zie? Ligt het niet meer voor de hand om maar te stoppen?
De psalmist weet uit ervaring wat het is, als je lang moet wachten en je de moedeloosheid in jezelf voelt toenemen. Toch doet hij een appel om het niet op te geven maar te blijven hopen, hoop te oefenen, in geduld en volharding. Hij zegt niet dat we dit ‘moeten’ doen. Hij benadrukt eerder dat er wel degelijk iets te ontdekken valt. Hoop, zegt hij, is ook oog krijgen voor goedheid die er gewoon is en waar je wellicht aan voorbij ziet. De psalmist noemt deze goedheid, de genade van God die ‘om niet‘ geschonken wordt. Goedheid die buiten te ontdekken is, in het leven om je heen, in de natuur, in mensen en dieren, in vriendschap.
De psalmdichter laat ons – als het van binnen vastzit – op een andere manier naar de buitenwereld kijken en daar hoop uit putten. Die goedheid ontdekken en teruggeven in gebed en in je handelen. Dat helpt de ziel om grond te vinden en tegelijk in de stroom te blijven in plaats van stil te vallen. Het is de goedheid van God die je elke nieuwe dag uitnodigt om het leven goed te leven, verbonden met anderen. Kome wat komt.

‘Je bent niet de olie, niet de lucht – alleen maar het verbrandingspunt, het brandpunt, waarin het licht geboren wordt. Je bent slechts de lens in de lichtstroom. Alleen zo kun je het licht opvangen, geven en bezitten.
Zoek je jezelf omdat je daar ‘recht op hebt’, dan verhinder je de ontmoeting van olie en lucht in de vlam, beroof je de lens van haar doorzichtigheid.
Heiliging – het licht zijn of in het licht zijn, zelf vernietigd zodat het licht geboren kan worden, vernietigd zodat het gebundeld en verspreid kan worden.
Je zult het leven kennen, en door het leven erkend worden, naar de maat van je doorzichtigheid – dat is naar de mate van je vermogen om te verdwijnen als doel en alleen maar middel te blijven.

Dag Hammarskjöld, Merkstenen, 106-107.

O zekere dag, alles was fris, blauw, nieuw.. kwam er plotseling een haveloze, door gangreen aangetaste man op mij afgesteigerd met uitgestrekte armen als een ziel in de hel.
Het moderne spirituele bewustzijn is toegesneden op het feit dat God heen is, en voor velen van ons houdt spirituele ervaring in: een essentieel, diepgevoeld en noodzakelijk, maar uiteindelijk verwarrend en voorbijgaand gevoel van eenheid met het bestaan. Mystiek en waardevol, maar: op afstand. Christus daarentegen is een glasscherf in je darmen. Christus is God die ‘hier ben ik’ roept, en hier niet alleen in wat je verheft en vervult en optilt, maar hier in wat je schokt, beledigt, je vernedert, hier in alles wat precies datgene activeert en prikkelt wat je niet-God zou willen noemen. Door de mist van God lopen naar de helderheid van Christus is moeilijk – want hoe onappetijtelijk, hoe ongoddelijk blijkt die helderheid dikwijls niet te zijn.

Christian Wiman, Mijn heldere afgrond, 133.

Gebedstip 11: Samenspraak
Bidden is niet het voorleggen van een verlanglijstje aan God. Bidden gaat over een relatie, de relatie tussen mij als bidder en God, de relatie tussen God en mij als bidder.
Nadat je de bijbeltekst gelezen hebt en verzameld hebt wat het heeft geraakt, in je eigen leven en in de relatie tot de Eeuwige, ga je in gesprek met God of Jezus. Je legt voor wat je overwogen hebt, wat op je toe gekomen is. Terwijl je je uitspreekt kan het zijn dat het je iets verheldert, wat dan ook. Het je uitspreken, verwoorden, delen van je overwegingen is als een samenspraak met een vriend of vriendin. Luister of je iets terug hoort – een inzicht uit de overwegingen dat terugkomt, iets anders dat je invalt.
Wees met alles wat in je is bij God of Jezus.

Gebedstip 12: God danken
Zeg aan het eind van je gebedstijd: dank je wel! Dat lijkt een klein gebaar, in woorden is het zo voorbij. Bedenk dat er een energieke leven-schenkende kracht uitgaat van het oefenen van dankbaarheid. Dank je wel voor het inzicht dat ik mocht ontvangen. Dank je wel voor het veranderde levensperspectief. Dank je wel voor de goedheid die ik mag ervaren. Dank je wel voor de adem die doorgaat, voor de mensen om mij heen, voor weer een dag, de natuur die na een winter steeds opnieuw begint. Er is zoveel om voor te danken, zoveel leven dat ‘om niet’ er is, dat grond geeft aan ons, aan mijn bestaan.