In de lezingen van de advent hoor ik hoe de profeten vaak paradijselijke beelden schilderen. Vooral Jesaja is er een meester in. Toekomstmuziek, want de realiteit waarin die teksten gesproken werden, was vaak heel anders. De komende week wil ik leren zien met de ogen van de profeten. En daar gebed van maken. Doorheen de soms barre realiteit de aankondiging van een toekomst onderscheiden, zoals onze God die voor ogen staat. Dus niet: ‘Zie wat je zíet!’ Maar: ‘Zie wat je hóórt!’

Als leraar overkwam het mij geregeld – met name bij narigheid of heel erge gebeurtenissen – dat leerlingen (en collega’s!) mij vroegen: ‘Waar is God nou?’ In die vraag ligt een bepaald Godsbeeld besloten. Van oudsher wordt er verkondigd dat God oneindig goed is en het beste voor ons, mensen, wil. En dat Hij almachtig is. Dan kan het toch niet zijn dat Hij allerlei narigheid op ons dak stuurt?
Het antwoord, dat de Bijbelse profeten geven op die vraag, is dan wellicht verrassend. God is – in het verborgene – al bezig er iets aan te doen. Niet via spectaculaire wonderen. Niet buiten ons mensen om. Hij maakt juist gebruik van onze verbijstering: ‘Deze narigheid kan de bedoeling toch niet zijn?’ Dáár ontkiemt een nieuwe toekomst. Daar zie je nu wellicht nog niets van. Maar het is al te horen via de stem van je hart. Dus niet: ‘Zie wat je zíet’, maar ‘Zie wat je hóórt… en put daar troost en uithoudingsvermogen uit!’