Adventsretraite
Advent 2022: Het Woord is mens geworden
Steun onsBij de vele lezingen van Jesaja staat het visioen van gerechtigheid centraal. Het is een visioen van het einde van geweld en onrechtvaardige machtsverhoudingen. Machtsmisbruik is de drijfveer van vele oorlogen, niet in het minst in Oekraïne. Het is ook de kern van het seksueel misbruik dat de Kerk tot op vandaag dooreenschudt. Maar vooral: de neiging om macht te verwerven kleurt vooral – zij het subtieler – onze dagelijkse verhoudingen op het werk of onze edele kerkgebonden inzet.
Ubi caritas et amor Deus ibi est. Waar liefde is, is God. Ja, maar evengoed: waar recht en vrede heersen, daar is God. God is niet alleen liefde, God is ook gerechtigheid. Echte liefde wil ook gerechtigheid, juiste verhoudingen tussen mensen, juiste structuren.
God wil dat wij gerechtigheid belichamen. Hij wil dat we daartoe alles doen wat nodig is en alles laten wat dit verhindert. Het gaat om een diep verlangen dat de profeet uitdrukt in visioenen die spreken van hoop, geloof en liefde. Het Woord wil lichaam worden in gerechtigheid.
‘Dit is mijn lichaam dat aan u gegeven wordt…’
Het Woord is lichaam geworden in Jezus die uiteindelijk zal zeggen: ‘Dit is mijn lichaam dat voor u gegeven wordt.’ Het Woord heeft ons vervoegd in het verleden: het is van in het begin bij God. Het vervoegt ons in het heden: het is met ons, met mij. En het Woord zal ons vervoegen in de toekomst: het is betrouwbaar en blijft voor altijd met ons. Als een werk-woord: vooreerst in gerechtigheid.
Zeker, het gaat niet alleen om mijn lichaam, het gaat om duizenden lichamen die samen één lichaam, een ‘corps’ vormen in God, corpus Christi. Al die lichamen vormen samen één lichaam in Christus dat nu de advent in gaat. ‘Eén lichaam en één Geest’ (Efeziërs 4: 4a). Toch moet God in de eerste plaats geboren worden in mijn innerlijk dat enkel bestaat dankzij mijn lichaam. ‘Jezus wordt geboren’ heeft alles te maken met God die echt wordt voor mij, die gaat spreken in mijn innerlijk en die zo God-met-mij wordt. Moge deze adventstijd mij en ons daarnaar leiden.
In de mens leeft een visioen van vrede, gerechtigheid en eensgezindheid, en het Woord wil belichaamd worden in concrete daden die recht doen aan dat visioen. We beseffen dat we nooit dat visioen hier volledig realiseren, en er zelfs vaak ver van af blijven. Daarom is het essentieel dat we het visioen, het diepe verlangen, de verwachting die soms beschaamd wordt toch voor ogen houden. Dat is niet alleen belangrijk voor onszelf. Het helpt ook om de verlamden om ons heen te (ver)dragen en voor de Heer te brengen.
De feiten leren immers dat de dromen van sommige mensen niet standhouden. In onze maatschappij raken zelfs vrij jonge mensen en ook boegbeelden uitgeput. In een wereld die ‘een dorp’ is geworden beseft ieder momenteel nog meer de kwetsbaarheid en de nietigheid van het menselijk leven. Sommigen zien geen echte toekomst meer voor een nieuwe generatie die heel wat kwaad ‘erft’ als zij in de wereld komt? Hoe dan nog ‘in verwachting geraken’? Sommige vrouwen en koppels willen ook letterlijk niet meer in verwachting geraken in een blijkbaar uitzichtloze wereld. Hoe word ik nog enthousiast?
Advent her-innert hieraan: het Woord van God houdt stand. God doet wat Hij zegt al duurt het soms lang voordat de belofte zich realiseert. Zo is er de belofte van een herder die het verloren schaap opzoekt en daarvoor al de anderen achterlaat. Zo is er de belofte van de Zoon die uitnodigt om een hard juk in te wisselen voor zijn zachte juk.